اثر درمان دستی ایرانی (تکنیک فاتح) بر بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپ متوسط و خفیف

Effect of Persian manual therapy (Fateh technique) on patients with mild and moderate carpal tunnel syndrome: a clinical trial

چکیده مقاله

روش انجام:

پس از تکمیل پرسشنامه استاندارد مربوط به شدت علائم و وضعیت عملکردی دست بیمار (BCTQ)، بیماران در یکی از دو گروه قرار گرفتند. اسپلینت برای مشارکت‌کنندگان در هر دو گروه تجویز شد.

گروه مداخله:

اسپلینت به‌مدت 8 هفته شب‌ها کامل و روزها در اکثر ساعات فعالیت،
درمان دستی به‌صورت هفتگی (تا 4 هفته) و 2 جلسه در هفته‌های 6 و 8 (جمعاً 6 جلسه)
و نرمش‌های روزانه نیز به‌صورت روزانه 3 بار و به‌مدت 8 هفته در منزل
بیمارانی که بیش از 2 جلسه غیبت داشتند از مطالعه حذف شدند.
جهت اندازه‌گیری شدت علائم بیماری، تکمیل پرسشنامه بوستون در ابتدای ورود به طرح، هفته 4 و در هفته دهم

گروه کنترل:

اسپلینت به‌مدت 8 هفته شب‌ها کامل و روزها در اکثر ساعات فعالیت

خلاصه نتایج:

تمامی شرکت‌کنندگان در مطالعه زن بودند.
در بررسی دست‌غالب و دست‌درگیر در دو گروه، بین دست‌درگیر و دست‌غالب ارتباط معنی‌داری برقرار بود (P-value<0.05).
مقایسه میانگین مقادیر شدت علائم و وضعیت عملکردی در بدو مراجعه بین دو گروه اختلاف معناداری داشت (0.012=P-value). مقایسه درون‌گروهی تغییرات این دو آیتم در طی مدت مطالعه در دو گروه نشانگر بهبود علائم در هر دو گروه بوده است.
همچنین مقایسه تغییرات این دو آیتم بین دو گروه نشان‌دهنده بهبود بیشتر هر دو آیتم، شدت علائم و وضعیت عملکردی در بیماران گروه مداخله بود که این تفاوت در مقایسه با گروه کنترل معنادار بوده است (P-value<0.005).
در مقایسه متغیر درد (مقیاس دیداری VAS) میانگین درد در بدو مطالعه در گروه مداخله از گروه کنترل بیشتر بود که پس از ده هفته، شدت درد در هر دو گروه کاهش یافت اما این کاهش در گروه درمان‌دستی به‌طور معنی‌داری بیشتر بوده است.
مقادیر پایه تأخیر قله موج حسی و تأخیر ابتدای موج حرکتی بین دو گروه مقایسه شد که تفاوت معناداری نداشت (P-value>0.05). همچنین این مقادیر در هفته دهم ورود بیماران به مطالعه نیز اندازه‌گیری شد که تفاوت معناداری نداشت (P-value>0.05).
در مقایسه درون‌گروهی میانگین مقادیر پایه و هفته دهم یافته‌های الکترودیاگنوستیک، تأخیر قله موج حسی در هر دو گروه تغییرات معناداری را بین ابتدای مراجعه و هفته دهم نشان می‌دهد (P-value=0.01)، این در حالی است که یافته تأخیر ابتدای موج حرکتی، در گروه مداخله معنادار بوده (P-value=0.0) اما در گروه کنترل تغییرات معناداری را نشان نداده است (P-value=0.201).
از نظر شدت بیماری و تعداد موارد خفیف و متوسط نیز دو گروه در بدو درمان اختلاف معناداری داشتند(P-value=0.006) در حالی که پس از ده هفته از آغاز مداخله، این اختلاف معنادار نبوده است(P-value=0.086).
میزان رضایتمندی در هفته دهم از بیماران مورد سئوال قرار گرفت که میزان آن در گروه کنترل 6.9 ± 1.3 و در گروه مداخله بیشتر و میزان آن 7.5 ± 0.8 بوده است. تحلیل داده‌ها نشان داده است که میزان رضایتمندی بین دو گروه تفاوت معنی‌داری داشته است.

دریافت مقاله

لینک مقاله