در هنگام گرسنگی و تشنگی، بهویژه وقتی براثر گرمای محیط یا فعالیت بدنی، حرارت ما بالاتر می‌رود، بدن انسان دچار کم‌آبی و کاهش سطح قند خون می‌شود و به مرحله سوخت‌وساز چربی‌ها وارد می‌گردد. در نتیجه این تغییرات، ممکن است احساس ضعف، بی‌حالی، کم‌حوصلگی، بوی بد دهان، تغییرات روحی و روانی و تغییر در برخی عملکردهای مغزی ایجاد شود. این تغییرات، بهویژه در روزهای آغازین ماه مبارک رمضان، و همچنین در افرادی که عادت به پرخوری و پرنوشی دارند، نمود شدیدتری خواهدداشت.
اما ازسوی‌دیگر، حداقل آثار مثبت جسمانی روزه را می‌توان کاهش انباشتگی (امتلاء) بدن از مواد مختلفی دانست که درنتیجه خوردن و آشامیدن مداوم درکنار فعالیت کم بدنی و دوری از ورزش، در بدن ما تجمع‌می‌یابند. اهمیت این موضوع آنجا معلوم‌می‌شود که بدانیم بسیاری از بیماری‌های مهم، شایع و ناتوان‌کننده زمانه ما، مانند پرفشاری خون، قند و چربی خون بالا، کبد چرب، نقرس، برخی مشکلات قلبی- عروقی، چاقی‌ها و... ناشی از همین «امتلاء» هستند. جالب آنکه «امساک» یعنی پرهیز از غذا یا کاهش آن، از اصول اولیه درمان‌های طبیعی است چراکه با کاهش ورودی‌ها، همه نیروی بدنی متوجه هضم درست و دفع کامل فضولات و درنتیجه پاکسازی بدن می‌گردد؛ پس یادمان باشد که فلسفه طبی روزه‌داری، تحمل کمی گرسنگی و تشنگی است و نباید آن‌قدر بخوریم و بیاشامیم که خدای‌نکرده گرسنه یا تشنه نشویم! در یک روزه‌داری مناسب، توقع‌داریم بسیاری از افراد، دست‌کم نیم تا یک‌ونیم کیلو کاهش‌وزن داشته‌باشند ولی این کاهش‌وزن - جز در افراد چاق- نباید زیاد و ناگهانی (بیش‌از 3 کیلو) باشد. از این نگاه، روزه‌داری یک تدبیر درمانی است و مثلاً بیش‌از هر داروی ضدچاقی، چربی‌سوز و... موجب دفع مواد خام و زائد بدن، کاهش وزن و سایز و معتدل‌شدن مزاج بدن می‌شود. نشانه‌های این اعتدال را می‌توان به‌صورت کاهش سنگینی و لختی بدن و احساس سبکی، بهبود کنترل فشار، قند و چربی خون و... و بازگشت به سلامتی مشاهده‌کرد.
اطلاعات کامل‌تر را می‌توانید در کتاب بهداشت روزه‌داری نوشته دکتر ناصر رضایی‌پور، انتشارات ترنجان بخوانید.
افطاری خوب از دیدگاه طب سنتی ایرانی
