تعریف و اهمیت ورزش در طب سنتی ایرانی

ورزش در طب ایرانی اهمیت فوق العاده‌ دارد به‌طوری‌که حکیم‌بوعلی‌سینا در کتاب قانون، مهمترین تدبیر در حفظ تندرستی را در درجه نخست، ورزش و سپس تدبیر غذا و خواب می‌داند.

ورزش، شاه‌کلید تندرستی و درمان بسیاری از بیماری‌هاست: دفع فضولات بدن، تعدیل حرارت، بهبود زخم‌ها و جوش‌ها، تناسب اندام، کاهش اضطراب و اندوه و... تاآنجاکه شیخ‌الرئیس پورسینا فرموده‌اند <کسی که ورزش‌می‌کند، به هیچ دارویی نیاز ندارد؛ درمان او در جنبش و حرکت است.

درباره ورزش باید دانست:

• مهم‌تر از شدت ورزش، نظم و استمرار آن است: دست‌کم 3 تا 4 وعده در هفته، به مدت 30 تا 60 دقیقه (فعالیت‌های روزمره یا تفریحات ورزشی هفته‌ای یک‌روز، ورزش محسوب نمی‌شوند.)
• ورزش، هم در زمان پُری معده و هم در زیاد خالی‌بودن آن، ممنوع است و باید حدود 2 ساعت پس‌از غذا انجام‌شود.
• زمان خوبِ ورزش، در روز‌های گرم سال در آغاز صبح، و در فصول سرد، حدود عصر است.
• شدت ورزش باید به حدّی باشد که موجب افزایش ضربان قلب و سرعت تنفس، تعریق ملایم و سرخی پوست‌ِ چهره شود و پس‌از آن، احساس سبکی و نشاط پدیدآید و پس‌از آن احساس ضعف و خستگی و ماندگی نداشته‌باشیم.
• شروع ورزش باید آهسته باشد و به‌تدریج، تا حد قوّت و تحمّل فرد، سخت‌تر شود و سپس دوباره به‌تدریج آهسته‌تر شود تا فرد از ورزش باز ایستد.