در طب ایرانی، قلب، تنها یک عضو صنوبری نیست که خون را پمپاژ کند و به اعضای بدن برساند، بلکه «دل» یا قلب، جایگاه روح حیاتی انسان و مبدأ حالات روحی و روانی ماست.
قلب شریف‌ترین عضو بدن، جایگاه «روح حیوانی» و منبع حالات روحی و روانی ما چون شادی، اندوه، خشم، لذّت و مانند آن‌هاست. ازاین‌روست که در ادبیات نیز به واژه‌هایی چون دل‌گرمی، دل‌سردی، دل‌سوختگی، دل‌تنگی، دل‌شکستگی و شبیه آن‌ها برمی‌خوریم که نشان‌دهنده اهمیت قلب در پایداری روحی و جسمی ماست.
برای حفظ سلامتی و تقویت قلب، لازم است:
- تا جای ممکن از تنش‌های روانی، اضطراب، اندوه، خشم و هَمّ‌وغم دوری‌کنیم: چراکه آن‌ها را بزرگ‌ترین دشمن قلب دانسته‌اند. درمقابل توصیه‌شده همواره به‌دنبال آرامش و شادی معتدل باشیم.
- از هم‌نشینی و هم‌صحبتی با افراد بداخلاق، بددهان، بی‌ادب و نامراد پرهیزکنیم و با نیکان و مؤمنان و ادیبان و خوش‌خلقان معاشرت‌کنیم.
- از خوردنی‌های لطیف خون‌ساز چون زرده تخم‌مرغ عسلی، گوشت گوسفند و کبک، سیب و به، پرتقال، زیتون، بادام، پسته، کشمش و مویز، گل‌سرخ، هل، زعفران، بادرنجبویه، گاوزبان و شبیه آن‌ها که همگی مقوی قلب‌اند، بهره‌بگیریم.
- از زیادخوردن غذاهای سنگین و غلیظ مانند گوشت گاو، فست‌فودها، عدس و بادنجان بپرهیزیم.
- از بوهای خوش روح‌نواز، مانند گلاب و گل‌سرخ، به و سیب، دارچین، زعفران و عطرهای متناسب با مزاج‌مان بیشتر استفاده‌کنیم.
- ورزش منظم روزانه داشته‌باشیم که موجب تنظیم فشار خون، تعدیل سطح خونی چربی‌ها و قند، تقویت عضله قلب و ساختارهای عروقی می‌شود.
- تنفس خوب عمیق را بیاموزیم و به فرزندمان یادبدهیم و از تنفس‌های مُرده و سطحی پرهیزکنیم.
